این خطرات تهدیدی برای زندگی فضانوردان است!
به گزارش وبلاگ بایجانی، گجت نیوز نوشت: در این مطلب با خطرناک ترین چالش های پیش روی ناسا در سفرهای فضایی، از تشعشعات فضایی تا مسائل جسمی و تنش های عصبی فضانوردان آشنا می شویم.
سفر به فضا، همیشه خطرات خاص خود را در پی داشته است و هر چه در سطح عمیق تری انجام شود، خطرناک تر خواهد شد. به منظور ارزیابی عوامل خطرآفرین پرواز فضایی به مریخ، ناسا در برنامه تحقیقات انسانی خود، به پنج خطر و چالش بزرگی که فضانوردان ممکن است با آنها روبرو شوند، اشاره کرده است. انتقال یک انسان از محیط زیست زمینی به جوی کاملا خالی از نیازهای او، می تواند مسائل مختلفی را ایجاد کند.
خطرناک ترین چالش های ناسا در سفرهای فضایی، عبارتند از تشعشع، انزوا، فاصله از زمین، گرانش و محیط های خصمانه و محصور که هر یک از آنها می توانند تاثیرات منفی زیادی بر سلامت انسان، از جنبه های فیزیولوژیکی و روانی داشته باشند. به این دلایل، فضانوردان تحت دوره های آموزشی خاص و تمرینات تیم سازی قرار می گیرند تا بتوانند خطرات احتمالی را مدیریت کنند.
خطرناک ترین چالش های ناسا در سفرهای فضایی
تشعشعات فضایی
در بخش زیرین جو زمین، سطحی از محافظت در برار تشعشعات فضا برای ما فراهم است. هنگامی که از مدار زمین خارج می شوید، مقدار تشعشعی که در معرض آن قرار می گیرید، به طور تصاعدی افزایش می یابد. به همین دلیل، فضانوردان در معرض تابش های فضایی قرار می گیرند که به آن تابش یونیزه نیز می گویند. مقدار دقیقی که آنها در معرض این تشعشات قرار می گیرند از 50 تا 2000 mSv متغیر بوده، که رقمی تکان دهنده است. به گفته ناسا، این مقدار با دریافت 150 تا 6000 عکس اشعه ایکس قفسه سینه برابری می کند.
قرار گرفتن در معرض چنین مقدار زیادی از تشعشات، اثرات منفی بی شماری را در پی دارد. خطر ابتلا به سرطان و هم چنین ابتلا به بیماری تشعشع افزایش خواهد یافت و هم چنین ممکن است عملکردهای شناختی، حرکتی و سیستم عصبی نیز تحت تاثیر آن قرار بگیرند. بر اساس تحقیقات انجام شده، اثرات مذکور از قرار گرفتن در معرض تشعشعات پرتوهای کیهانی و کهشکانی و رویدادهای ذرات خورشیدی قابل انتظار است. به این دلایل، تشعشات یکی از خطرناک ترین چالش های ناسا در سفرهای فضایی محسوب می شود که سلامت فضانوردان را با خطراتی روبرو کرده است.
انزوا و حبس
برای فضانوردانی که به فضا سفر می کنند، محدودیت محل زندگی حقیقتی انکارناپذیر است. علاوه بر این، ارتباط انسانی واقعی آنها، تنها به تیم کوچکی محدود شده که در فضاپیما مستقر هستند. هم چنین دوری از خانه و خانواده نیز می تواند به استرس زندگی در این محیط اضافه کند. شرایطی مانند این می تواند بر سلامت روان فضانوردان تاثیرگذار باشد. این انزوا، هنگامی که با استرس های دیگری ناشی از ماموریت فضایی، ترکیب شود، می تواند باعث ایجاد تفکراتی مسموم شده و احتمال خطا و اشتباهات فردی را بیش تر کند.
ناسا، راه های متعددی را برای مقابله با آسیب های روانی ناشی از سفر به فضا تدوین کرده است. برنامه تحقیقاتی انسانی ناسا طرحی به نام CONNECT را راه اندازی کرده تا در طول ماموریت به فضانوردان کمک کنند تا با احساس انزوا و دیگر تنش های روانی کنار بیایند. از جمله برنامه های این طرح، گشاده رویی، نگرش باز نسبت به حل مسائل، شبکه سازی برای تشویق تعامل با دیگران و توجه به نیازهای کلیدی مانند خواب و تغذیه را شامل می شود.
علاوه بر این، آمادگی روانی پیش از اعزام، داشتن نگرش سرسختانه نسبت به چالش ها، اقدامات متقابل، تمرین فعالیت های کاهنده استرس و آموزش و در نهایت تقویت مهارت های خود، همگی عواملی هستند که در ارتقای سلامت روان فضانوردان نقش دارند. هم چنین، ناسا در حال انجام تحقیقاتی برای کمک به شناسایی نشانه های اولیه اختلال در عملکرد ذهنی است تا بدین وسیله ماموریت های فضایی را به دور از مسائل روانی پیش ببرد.
فاصله از زمین
دور بودن از زمین در صورت وقوع شرایط اضطراری، بسیار خطرناک است. هرچه فاصله از پایگاه خانه دورتر شود، فضانوردان تنهاتر خواهند شد. با اینکه از ایستگاه فضایی بین المللی تا زمین، پیمایش نسبتا کوتاه است؛ با این حال، در یک سفر طولانی تر، بازگشت چندان آسان نیست و برای ایمن نگه داشتن فضانوردان در شرایط اضطراری احتمالی، آموزش های بیش تری لازم است.
یکی از مسائل بزرگ دور بودن از زمین، چالش تامین مجدد است. در سفرهای دور مانند مریخ، از فضانوردان خواسته می شود تا در مصرف موادی که در اختیار دارند، صرفه جویی کنند، زیرا هیچ راهی برای دریافت مجدد ملزومات در چنین فاصله ای از زمین وجود نخواهد داشت. به همین دلیل، اگر مسئله ای در این رابطه رخ دهد، می تواند ماموریت فضانوردان را به خطر بیاندازد.
جاذبه، یکی از خطرناک ترین چالش های ناسا در سفرهای فضایی
یکی از بزرگ ترین تفاوت های موجود میان زمین و فضا، جاذبه است. بنابراین، فقدان آن در فضا همیشه باید در نظر گفته شود، زیرا می تواند اثرات غیرقابل پیش بینی متعددی را در پی داشته باشد. این چالش ها، شامل بدن فضانوردان نیز می شوند. در وهله اول، بدن آنها باید با از دست دادن گرانش سازگار شوند که می تواند به نوبه خود، تجربه ای دلخراش قلمداد شود. سپس آنها باید برای ماه ها یا سال ها، بسته به ماموریت، در حالت گرانش کم تر زندگی کنند. به گزارش ناسا، شرایط مذکور می تواند باعث ایجاد مسائلی از قبیل تحلیل ماهیچه ها، از دست رفتن تراکم استخوان و اختلالات بینایی شود.
پس از گذراندن مقطعی طولانی در میدان های مختلف گرانشی و بازگشت، فضانوردان دوباره مجبورند با گرانش زمین سازگار شوند. این تغییر مجدد، برای بدن بسیار سخت خواهد بود و تاثیراتی بر استخوان ها، عروق خونی و ماهیچه ای فضانورد خواهد داشت. راهکارهایی از سوی ناسا برای مقابله با این مسائل، از جمله طولانی ترین راهبردهایی که فضانوردان می توانند تحمل کنند، از طریق گرانش مصنوعی در حال توسعه هستند.
محیط محصور و بسته
اعطای مجوز به گروهی از انسان ها برای حضور در فضا، نیازمند مراحل و تحقیقات متعدد است. برای انسان ها، فضا محیطی بی رحم است و فضانوردان برای حفظ سلامت خود، به منابع موجود در فضاپیما متکی هستند. برای زنده ماندن انسان ها در طول یک ماموریت فضایی، بسکمک از سیستم های مختلف باید وجود داشته باشند و عملکرد درست هر یک، بسیار حیاتی است. اگر مسئله ای در هر یک از سیستم ها پدید بیاید، ممکن است جان فضانوردان به خطر بیفتد.
یکی از عملکردهای پشتیبانی حیات در فضا، به دلیل ماهیت بسته فضاپیما، نظارت بر کیفیت هوا است. انسان ها سمومی مانند آمونیاک را از خود ترشح می کنند که طبق تحقیقات، می تواند روی مغز تاثیر منفی گذاشته و باعث اختلال در حافظه شود. از جمله سموم دیگری که در فضاپیما باید از شر آنها خلاص شد، می توان به دی اکسید کربن، فرمالدئید و مونوکسید کربن اشاره کرد.
طبق توضیح ناسا، محیط فضا و استرس سفرهای فضایی می توانند بر سیستم ایمنی فضانوردان تاثیر بگذارند و آنها را مستعد ابتلا به بیماری های روانی و جسمی کنند. این امر باعث شده تا سیستم های پشتیبانی حیات و نظارت، به ویژه در محدوده های نزدیک فضاپیما، اهمیت قابل ملاحظه ای پیدا کنند.
227227
منبع: خبرآنلاین