اطلاعات: ویدئوی اخیر هشدار پلیس، آبروریزی است - وبلاگ بایجانی

به گزارش وبلاگ بایجانی، انتشار فیلمی در شبکه های اجتماعی که نشان می دهد وسط روز روشن در یکی از خیابان های اصلی پایتخت، پلیس با بلندگو به راننده یک خودرو تذکر می دهد شیشه ماشین را بالا ببرد تا موتورسوار موبایلش را نزند، هم جای نگرانی دارد و هم بسی مایه شگفتی است.

علیرضا خانی سردبیر روزنامه اطلاعات در ادامه سرمقاله امروز این روزنامه نوشت: این اتفاق را هر قدر خوش بینانه تحلیل کنیم، باز، لامحاله شکلی از آبروریزی را می کند. این شهر، قرار بود ام القرا باشد، اینک هر آینه فیلمی منتشر می شود از سرقت های ریز و درشت خشن، در میانه روز و در برابر چشم های حیران شهروندان.

همان طور که مسئولان می بینند، شهروندان نیز این تصاویر را روی موبایل های خود دست به دست می کنند. از تصویر سرقت به عنف گردنبند علی دایی در ساعت 9 صبح در جای آباد و آبرومند شهر تا تصویر راهزنی با شمشیر در بزرگراه تازه افتتاح شده تهران - شمال و تصویر سرقت خشن گوشی تلفن یک بچه مدرسه ای در اهواز ...

تکراری است این سخن که امنیت، اول نیاز شهروندان حتی قبل از آب و نان است؛ چون چنانچه امنیت نباشد آب و نان هم نخواهد بود. امروزه، هر چند ممکن است انگیزه جرم و بزه، به دلایل متنوع بیشتر از سال های پیشین باشد، اما ابزار های مدرن کشف جرم و حتی پیشگیری از بزه نیز به فراخور، بیشتر و مدرن تر شده اند. تقریباً خیابانی نیست که از انواع دوربین ها محروم باشد و ابزار های الکترونیک مسروقه نیز با روش های فنی و فناوری های موجود در آن ها قابل ردیابی و یافتن شده اند.

این پرسش نادرستی نیست که در ذهن شهروندان نشسته است که یک سیستم ایجاد امنیت وقتی آنقدر توانمند است که عبدالمالک ریگی را در اوج آسمان ردیابی و دستگیر می کند، روح اله زم را از میان حصار و اسکورت امنیتی پاریس بیرون می کشاند و جمشید شارمهد را در آن سوی آب های خلیج فارس، مات می کند، چگونه است که وسط پایتخت به مردم می گوید خود مواظب خود باشید که دزدان آزادند؟ آیا این فریاد پلیس که شیشه ات را بالا ببر که دزدان در کمینند، خود ایجاد ترس و تردید در دل شهروندان نمی کند؟ آیا معنایش این نیست که دزدان روز روشن و جلوی دیدگان منِ پلیس ممکن است به تو هجوم آورند و از پلیس نیز نه شرمی داشته باشند و نه ترسی؟

ما تردید نداریم که نیرو های انتظامی و امنیتی بسیار تواناتر و قوی تر از آن هستند که نتوانند جلوی زورگیران و کیف قاپان و قمه زنان و خودرودزدان را بگیرند و بسیار فناورتر از آنند که نتوانند موبایل ها و دیگر اموال مسروقه را ردیابی کنند و نیز بسیار هشیارتر از آنند که نتوانند با تمهیداتی از وقوع جرم و جولان دزدان و اوباش و عربده کشان پیشگیری کنند و پاتوق ها و مخفی گاه هایشان را بر سرشان آوار کنند.

این، توهین به نیرو های انتظامی و وهن نیرو های امنیتی است اگر کسی بگوید یا بپندارد که آن ها در برابر چند یا حتی چند هزار بزهکار و مجرم نوعاً بی دانش و بی برنامه و بی تشکل عاجز مانده اند. بدون تردید چنین نیست و چنین مباد. اینجاست که باز آن پرسش شهروندان پررنگ می شود که پس چرا هر روز شاهد افزایش این نوع جرایم، آن هم به شکل آشکار و عریان و بی شرمانه هستیم؟

امنیت، اولین نیاز هر شهروند و نخستین وظیفه هر حاکمیتی است. فقط حاکمیت است که مشروعیت به کارگیری خشونت را دارد، در برابر هر عاملی که جان یا مال یا آزادی شهروندان را به خطر بیندازد. فقط پلیس و ارتش، به عنوان دو نهاد برآمده از اراده ملی، حق به کارگیری خشونت را به صورت مشروع دارند؛ یکی در برابر تهدید خارجی و دیگری در برابر تهدید داخلی. بنابراین، هر فرد و گروهی خارج از این دو نهاد با هر انگیزه ای اقدام به استفاده از خشونت کند، در برابر اراده ملی ایستاده و بر حاکمیت ملی شوریده و شمشیر کشیده است.

پس، حاکمیت موظف است هم به عنوان دفاع از حق انحصاری خود در بهره مندی از ابزار قدرت و هم به عنوان کننده مشروع اراده ملی در برابر طغیانگران و گردنکشان به حقوق شهروندان، اعم از جسم و روح و روان و مال و جان، با همه اقتدار و توان بایستد و از همه ابزار لازم برای مقابله با آنان، بهره مند شود؛ دیگر چه فرقی می کند آن کس که طغیان کرده است، گردنبند یک سلبریتی را کشیده باشد یا موبایل یک دانش آموز محروم و گمنام را؟

مردم را در برخورداری از امنیت باید یک پیکره واحد دانست که پیوسته و بی تبعیض از عدالت در امنیت برخوردار می شوند نه پاره هایی تفکیک شده و متمایز از وابستگان به طبقات، اعم از صاحب مقام و صاحب سِمت و صاحب ثروت و صاحب شهرت و سلبریتی یا کارمند و کارگر و عامی و بیکار و بی کس.

طی روز های اخیر ویدیویی در شبکه های اجتماعی منتشر شده که در آن پلیس به راننده یک ماشین سانتافه تذکر می دهد که حواسش به موبایلش باشد. در این ویدیو از طرف پلیس گفته می شود ممکن است موتورسواری از کنارت رد شود و گوشی ات را بزند.