آیا بشر می تواند در روبات ها روح بدمد؟ - وبلاگ بایجانی

به گزارش وبلاگ بایجانی، استفاده فراگیر از هوش مصنوعی توسعه دهندگان و سازندگان تکنولوژی را بر سر دوراهی های اخلاقی گذاشته است. آن ها می پرسند: چگونه می توانیم روبات هایی بسازیم که مطابق با ارزش های مان رفتار نمایند و چطور می توانیم درصورتی که روبات ها افسار پاره کردند، آن ها را متوقف کنیم؟

به گزارش راهنماتو، یک نویسنده گزینه ای را پیشنهاد داده که می گوید به قدر کافی درباره آن تحقیق نشده است و آن دادن کد های انسانی بیش تر به روبات ها و برخوردار کردن آن ها از موهبت همدلی و دلسوزی است.

آیا انسان پاسخ مناسبی است؟

دکتر ایو. پول اوبی ای در کتاب تازه ای با عنوان روحِ روبات ها، که در آگوست منتشر می گردد، این عقیده را آنالیز نموده که راهکار معمای جامعه برای اطمینان از اخلاقی بودنِ روبات ها، دروغ های اخلاقی ای است که در ذات بشر نهفته است.

او استدلال می نماید که بشر در کوشش برای دستیابی به کمال، کد های به درد نخور junk codes مثلِ عواطف، اراده آزاد و حسِ معناداری را حذف می نماید. او می گوید: همین به درد نخورها هستند که ماهیتِ اصلی بشر را شکل می دهند. کد های به درد نخور ما شاملِ عواطف انسانی، جایزالخطا بودن مان، تمایل مان به روایتگری و داستان گویی، حس ششمِ مرموز، ظرفیت مان برای کنار آمدن با عدم قطعیت، حس تزلزل ناپذیرمان درباره اراده آزاد و توانایی مان در یافتن معنا در دنیا اطراف، است.

او شرح می دهد: درواقع این کد های به دردنخور برای رشد انسان حیاتی هستند، زیرا در پسِ همه این ویژگی های نامعقول و غریب، کوشش هماهنگی برای تضمین امنیت گونه ما وجود دارد. این کد ها با همدیگر به مثابه طیفی از بهبوددهنده ها با مضمونی رایج عمل می نمایند: آن ها ما را مثل یک جامعه در کنار یکدیگر حفظ می نمایند، زیرا بقا در تعداد تضمین می گردد.

ارواح روباتیک

همان طور که هوش مصنوعی به طور فزاینده نقش هایی را در زندگی روزمره ما می پذیرد که مستلزم تصمیم گیری هستند، نگرانی درباره تعصب و تبعیضی که ممکن است به واسطه هوش مصنوعی در جامعه ایجاد گردد نیز افزایش می یابد. دکتر پول استدلال می نماید که پاسخ ممکن است در همان چیز هایی باشد که ما کوشش کردیم در وهله نخست از ماشین های اتوماتیک حذف کنیم.

او می گوید: اگر بتوانیم آن کدی که باعث می گردد به عنوان یک گونه بخواهیم بقا پیدا کنیم و به صورت جمع رشد پیدا کنیم، را رمزگشایی کنیم، می توانیم با ماشین ها نیز به اشتراک بگذاریم. می توانیم به معنای واقعی کلمه به ماشین ها روح ببخشیم.

پول در کتاب جدیدش گام های دیگری را برای محقق کردن این رویه برمی شمارد که شامل موارد زیر است: توافق بر سر فرایندِ دقیق مقررات گذاری و ممنوعیت سریعِ سلاح های اتوماتیک در کنار گواهی دادن به رژیمی که هر نوع تصمیم درباره زندگی و مرگ انسان ها را برای انسان ها محفوظ نگه می دارد.

او هم چنین استدلال می نماید که باید بر سر قلمرو شخص حقیقی و نقشه راهی که هوش مصنوعی به سمت آن حرکت می نماید توافق کنیم.

ردپای انسان

پول شرح می دهد: چون انسان ها ناقص هستند، وقتی هوش مصنوعی را ساختیم، بسیاری از ویژگی ها را نادیده گرفتیم. فرض گرفته بودیم روبات هایی که دارای ویژگی هایی مثل عواطف و غریزه هستند و خطا می نمایند و در پی معنا می گردند، به خوبی کار نخواهند کرد.

اما اگر به علت وجودی همه این خصلت های غیرمنطقی در بشر پی ببریم، متوجه می شویم که گویی همه این صفت ها از منبعِ روح انسان ناشی شده اند. زیرا دقیقاً همین کدِ به دردنخور است که ما را تبدیل به بشر می نماید و آن ایثارگری دوطرفه ای که باعث می گردد بشریت زنده و شکوفا بماند را توسعه می دهد.

کتابِ روح روبات استدلال می نماید که وقش رسیده تا کد ناخواسته و به دردنخور را برای برنامه ریزی هوش مصنوعی به کار ببریم.