نابغه ای جسورتر از ون گوگ و گوگن
به گزارش وبلاگ بایجانی، پس از امپرسیونیسم، جنبش هنری جسورانه تر و چندوجهی به نام پست امپرسیونیسم به وجود آمد که بر رنگ ها و ضربات قلم مو های نقاشی تمرکز داشت. این جنبش بیشتر با آثار هنری وینسنت ون گوگ و پل گوگن شناخته می گردد که هر دو به شکل گیری این سبک در دهه های 80 و 90 یاری کردند. با این حالی یکی از هنرمندان کمتر شناخته شده ای که در کنار این نقاشان چیره دست فعالیت می کرد، امیل برنار بود.
به گزارش ایسنا، امیل برنار که یک هنرمند فرانسوی است در 18سالگی به زیبایی شناختی و ایده های دقیقی از نقاشی آوانگارد دست پیدا نموده بود.
زمانی که برنار با آنری دوتولوز، گوگن و بعد ها ون گوگ آشنا شد، با تبادل نامه ها و آثار هنری و یافتن فضا هایی برای نمایش نقاشی هایشان، به آن ها در فعالیت های خلاقانه آن ها پیوست. در طول این مدت، او بعلاوه به پیدایش مجزاگری و ترکیب گری، دو سبک فرعی پست امپرسیونیسم یاری کرد. اما صرف نظر از ارتباط نزدیک او با تمام این شخصیت ها و جنبش های اصلی، برنار هرگز به سطح معروفیت هنرمندان معاصرش دست پیدا نکرد و زمانی که در 30 سالگی بود از مرکز توجه خارج شد.
در ادامه به بخشی از زندگی و آنالیز آثار هنر رنگارنگ او می پردازیم.
خودنگاره اثر امیل برنار 1897
امیل برنار هنرمند و نویسنده فرانسوی بود که به شکل گیری پست امپرسیونیسم و دو سبک دیگر آن در اواخر قرن نوزدهم یاری کرد. او که متولد لیل بود در نوجوانی به پاریس نقل مکان کرد و مدرسه عالی ملی هنر های تزئینی در پاریس پیوست.
این هنرمند در 18 سالگی پاریس را ترک و سفر به نقاط مختلف را شروع کرد. پس از چند سال، او به مدارس هنری بیشتری ملحق شد و با چندین هنرمند پست امپرسیونیسم دوست شد. همیشه از برنار به عنوان یکی از تاثیرگذارترین چهره ها بر هنر و سبک پل گوگن یاد می گردد.
خودنگاره با پرتره پل گوگن اثر امیل برنار 1888
برنار نخستین بار در سال 1886 در دوران اقامتش در پون-آوان با پل گوگن، نقاش فرانسوی دیدار کرد. در آن موقع برنار 18 ساله و گوگن 38ساله بود، اما گوگن بعد ها در این زمینه نوشت که به شدت تحت تاثیر ایده های ناب برنار درباره نقاشی کردن قرار گرفته است.
پس از گذشت چند سال، این دو دوست ارتباط نزدیک با یکدیگر را حفظ کردند. تمایل برنار به خلق آثار هنری بر پایه سادگی با طرز فکر گوگن همخوانی داشت. بعضی از ویژگی های شاخص نقاشی های برنار همانند تاکید بر خطوط نقاشی در آثار هنری گوگن نیز قابل مشاهده است.
نقاشی وینسنت ون گوگ اثر امیل برنار
یک سال پس از نخستین دیدار برنار با گوگن، برنار با وینسنت ون گوگ دیدار کرد. آن ها در یک مدرسه خصوصی هنر فعالیت داشتند و در آن مکان بود که ون گوگ به سرعت به سبک نقاشی برنار علاقه مند شد. از آنجا که برنارد، گوگن و ون گوگ همگی به هنر یکدیگر علاقه داشتند، رابطه خلاقانه ای برقرار کردند و برای مدت طولانی نامه و آثار هنری را برای یکدیگر ارسال کردند.
بالا زنان بریتون در مرتع سبز اثر امیل برنار
پایین زنان بریتون در مرتع سبز اثر ون گوگ
در یک مبادله، برنارد نقاشی خود را زنان بریتون در مرتع سبز فرستاد و ون گوگ نسخه ای از همین نقاشی با استفاده از رنگ های خاکی تر را به برنار فرستاد.
زن بریتون در چمن زار اثر امیل برنار 1886
برنار جوان راه هنری خود را در شروع جنبش پست امپرسیونیسم شروع کرد. با این حال، برخلاف دوره های هنری دیگر که می توان آن ها را دارای یک سبک استاندارد توصیف کرد، این جنبش شامل چندین سبک مختلف بود. تنها ویژگی مشترک این سبک های فرعی، تاکید بر رنگ و ضربات قلم مو واضح بود.
به همین ترتیب، آثار هنری اولیه برنار تأثیرات و تجربه های مختلفی را شامل شده است که، از جمله آن ها به نقطه چینی می توان اشاره نمود.
برداشت گندم سیاه اثر امیل برنار
مجزاگرایی (Cloisonnism) یکی از سبک های پست امپرسیونیسم بود که از ویژگی های شاخص آن به فضا های رنگی یکدست و خطوط پررنگ می توان اشاره نمود. نام این سبک برگرفته از نوعی روش تزئینی به نام cloisonné است که در آن روش اشیاء فلزی شامل شیشه های رنگارنگ در قاب های سیمی ساخته می شوند.
برنار و گوگن به همراه آنکوتن و سروزیه در مرکز خاستگاه این سبک بودند.
برنار و گوگن پس از مجزاگری به شکل گیری سبک دیگری از پست امپرسیونیسم به نام ترکیب گری یاری کردند. عمده تفاوت ترکیب گری با مجزاگری در این است که نقاشی های ترکیب گری خنثی تر هستند و در این سبک خبری از خطوط پررنگ و پهن نیست.
زنان بریتون در کنار یک دیوار اثر امیل برنار
آثار برنار و گوگن را در نمایشگاهی در سال 1889 به نمایش گذاشتند. در آن موقع، جنبش پست امپرسیونیسم هنوز پذیرفته نشده بود و منتقدان هنری این نمایشگاه را مورد توجه قرار ندادند.